Cyberhate is het engels voor cyberhaat. Cyber ​​is een cybercultuur die behoort tot de complexe en wijdverbreide subcultuur in veel staten van de wereld, met geaccentueerde lokale verschillen. Het is opgedeeld in meerdere gebieden en houdt de symbiose tussen mens en techniek centraal. Als eerste benadering wordt het vaak – op een simplistische manier – halverwege tussen de gothic-scene en de rave-scene geplaatst, met franjes die neigen naar de eerste (cybergoth) en andere historisch dicht bij de laatste (cyberkids).

Haat is een menselijk gevoel dat zich uit in een sterke afkeer of een diepe afkeer. Het onderscheidt zich van het laatste door de wil om het gehate object te vernietigen, en de perceptie van de substantiële ‘rechtvaardigheid’ van deze vernietiging: degene die haat, voelt dat het goed is, voorbij wetten en morele imperatieven, om te vernietigen wat hij haat. We spreken van een gehaat ‘object’, zelfs in het geval van haat jegens mensen, omdat deze niet als hun eigen soort worden beschouwd, mensen zoals degenen die haten, maar juist objecten in plaats van subjecten.

In grotere mate dan het aangeboren vermogen om negatieve gevoelens jegens een ander te hebben, wordt de term haat figuurlijk gebruikt om te verwijzen naar de meest extreme vorm van afwijzing van dingen of mensen.

In tegenstelling tot liefde wordt haat niet noodzakelijkerwijs voorafgegaan door de wil tot expressie: het kan in feite worden veroorzaakt door dwang, ondanks dat.

Het wordt ook algemeen beschouwd als in tegenstelling tot liefde; in feite kunnen de twee gevoelens naast elkaar worden geplaatst voor intensiteit en impuls. Als tussengevoel tussen de twee vinden we, verstoken van zowel positieve als negatieve punten, onverschilligheid.

Verschillende haatvormen

Er zijn verschillende vormen van haat, enkele van de meest controversiële en besproken zijn:

Vrouwenhaat (haat jegens het vrouwelijk geslacht), misantropie (haat jegens het mannelijk geslacht), homofobie (haat jegens homoseksuelen), misantropie (haat jegens het menselijk ras);
Haat jegens een natie, ideologie, religieus geloof en racisme jegens etnische groepen; wanneer het in het openbaar wordt uitgesproken, heeft het zelfs in traditioneel zeer hechte samenlevingen verdeeldheid.

Haat volgens Erich Fromm

Erich Fromm onderscheidt in zijn boek Die Antwort der Liebe twee soorten haat, reactieve haat en karaktergebonden haat. Fromm gelooft dat de mensheid eerder geneigd is te haten dan lief te hebben; vandaar het feit dat de mens beter in staat is te haten dan lief te hebben.

Ik haat reactief

Dit soort haat is volgens Erich Fromm altijd het gevolg van een diepe wond of een pijnlijke en onveranderlijke situatie waarvoor men zich machteloos voelt.

Ik haat temperament

Dit type heeft dezelfde kenmerken als reactieve haat, maar herconfigureert de karakterstructuur van degene die haat. Haat is in dit geval een eigenaardigheid van karakter, in tegenstelling tot reactieve haat waarin haat een uitdrukking is van het ware gevoel in zichzelf. Het belangrijkste verschil met betrekking tot reactieve haat ligt in de aanleg van een persoon om te haten, vijandig te zijn. Bij reactieve haat is het de situatie die het gevoel van haat genereert, terwijl bij de door het karakter bepaalde haat de vijandigheid van de persoon door een situatie wordt gewekt. De persoon zou in dit geval een bepaald soort bevrediging in haat tonen, een bijzonderheid die niet aanwezig is in reactieve haat.

De rol van haat in samenlevingen

Het gevoel van haat speelt vaak een fundamentele rol in de dynamiek van de vorming van de ideologische ‘eenheid’ van een land. Een beschaving, samenleving of groep van welke aard dan ook heeft altijd het ‘cement’ van hun relaties gevonden in de gemeenschappelijke vijand. Kijk maar eens hoe bijna alle beschavingen een historische vijand hebben, en hoe de perceptie van een externe vijand heeft gediend om de sociale cohesie van een natie te versterken, vooral in situaties van gevaar of oorlog.

Volgens Umberto Eco zou dit een van de oorzaken zijn van de lage eenheid van Italië: het ontbreken van een gemeenschappelijke historische vijandige beschaving.

Ik haat op het net (cyberhate)

Haat vindt ook ruimte via de massamedia, maar het was de geboorte van nieuwe media, beginnend vanaf het laatste decennium van de twintigste eeuw, die een beslissende sprong in kwaliteit teweegbracht in de mogelijkheid van haatexpressie, dankzij tools die zeer doordringende communicatiekanalen hebben. die via internet een continue beschikbaarheid van het communicatiekanaal garanderen (niet alleen toegankelijk vanaf computers maar ook via mobiele telefoonterminals, zoals tablets en mobiele telefoons). Vergeleken met traditionele media wordt het instrument van internet voor het uiten van haat (een vorm van expressie waarvoor de term haatspraak werd bedacht) gekenmerkt door 4 aspecten die voorheen onbekend waren in de wereld van massacommunicatie:

• “ontremming”, aangemoedigd door het gevoel van anonimiteit.
• “Permanentie” in de tijd van haat-uitingen die op het web zijn gedeponeerd, een functie die zojuist is verzacht door interventies van matiging, verwijdering, censuur, waarvan de implementatie echter slechts uiteindelijk en sporadisch is, en vaak onbruikbaar wordt gemaakt door de tussenkomst van een ander factor, die kan worden gedefinieerd als “onvoorspelbaar rendement”.
• “Onvoorspelbare terugkeer”: is de mogelijkheid dat een verwijderde inhoud kan terugkeren naar het netwerk, of naar dezelfde plaats, of elders, uitgedrukt onder een andere naam.
• “Transnationaliteit” van de betrokken netwerkdiensten, waardoor enerzijds de omvang van haat toeneemt, terwijl anderzijds het zoeken naar juridische mechanismen om haat te bestrijden zeer gecompliceerd wordt, gezien de veelheid aan rechtsstelsels rechtspersonen betrokken.

Deze factoren hebben geleid tot de opkomst van een sociaal fenomeen van verspreiding van enorme marges van haat, die niet alleen worden losgelaten op de traditionele thema’s politiek, seksualiteit, racisme, religie, maar op steeds bredere perimeters en op steeds meer contexten. zelfs onvoorspelbaar, zoals wanneer een zin uitgesproken door een personage op televisie voldoende is om een ​​golf van hatelijke opmerkingen op sociale netwerken te veroorzaken.